Πιστεύεις στη ζωή μετά τον έρωτα;

Όλοι όσοι βιώνουν το τέλος μιας "αγάπης", είτε αυτό ήταν αναμενόμενο είτε αναπάντεχο, έρχονται αντιμέτωποι με αυτήν τη μια και μοναδική ερώτηση που βασάνιζε κάθε άνθρωπο ανέκαθεν. Και δεν είναι άλλη από τα διαχρονικά ερωτήματα τύπου: "Και τώρα; Πώς θα ζήσω χωρίς το έτερόν μου ήμισυ; Θα μπορέσω να ξαναγελάσω μακριά του; Θα βρω κάποιον να με κάνει τόσο χαρούμενη όσο αυτός;" Εν ολίγοις, υπάρχει ζωή μετά τον μεγάλο μου έρωτα; Απορίας άξιον είναι η βεβαιότητα του καθενός πως η τέουσα σχέση του ήταν και ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής του και δεν πρόκειται να νιώσει παρόμοια συναισθήματα ποτέ ξανά. Τόσο μεγάλα λόγια για κάτι που απεδείχθη τόσο τρωτό με το πέρασμα του χρόνου. Τότε είναι που κάνει το άτομο τα πρώτα του βήματα στον φιλοσοφικό λογισμό, και έχει την εντύπωση πως με αποφθέγματα αφηρημένου περιεχομένου θα μετριάσει την θλίψη του και θα βρει απαντήσεις στα αναρίθμητα ερωτήματα σχετικά τόσο με τους παράγοντες που οδήγησαν στη συντέλεια της σχέσης του όσο και στις νέες βάσεις με τις οποίες πρέπει από τούδε και στο εξής να οργανώσει τη σκέψη του για να προχωρήσει τη ζωή του. Αυτό που δεν αντιλαμβάνεται κανείς είναι ότι αν ένα πράγμα είναι σίγουρο για τη ζωή αυτό είναι πως συνεχίζεται, ούτε σταματάει ούτε παύει προσωρινά. Η ζωή μας συνεχίζεται ενώ εμείς κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να βρούμε ένα τρόπο να την συνεχίσουμε. Ώσπου μια μέρα αντιλαμβανόμαστε ότι καταφέραμε δια μαγείας να επιζήσουμε μακριά από τον "έρωτά" μας χωρίς να ξέρουμε την ακριβή μέθοδο που μας βοήθησε να το πετύχουμε. Κι αυτό γιατί δεν κάναμε απολύτως τίποτα, η ζωή αυτή καθ' αυτή είναι "ρυθμισμένη" να συνεχίζεται από μόνη της. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μην δυσχεραίνουμε το έργο της αυτό με το να σταματήσουμε να βασανίζουμε το μυαλό μας με την αγωνία ότι δεν θα ξεπεράσουμε την πρόσφατη απώλεια ενός ατόμου από την καθημερινότητά μας ποτέ. Όσο ιδανική κι αν φαντάζει μια σχέση στα μάτια μας, για να τελείωσε σημαίνει πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Εμμένοντας σε μια υπόθεση που ανήκει ολοκληρωτικά στο παρελθόν χάνουμε το παρόν μας και απομακρυνόμαστε από το μέλλον μας. Σίγουρα τα καλύτερα έπονται και είναι καιρός να μάθουμε να αντιλαμβανόμαστε και να αποδεχόμαστε το τέλος κάθε περιόδου της ζωής μας, έχοντας πάντα στο μυαλό μας ότι δεν σταματάει πουθενά, ούτε έχει κανείς τη δυνατότητα να πάρει μαζί του τη ζωή μας φεύγοντας από αυτήν...

Φιλία, τι δύσκολο πράγμα...

Όλοι οι άνθρωποι αποδίδουν μεγάλη σημασία στην οικοδόμηση μιας καλής φιλίας. Σύνηθες όμως είναι το λάθος να επαναπαύονται μόλις κατορθώσουν να αποκτήσουν μια τέτοια. Η έως τώρα εμπειρία μου, μου έχει διδάξει ότι η φιλία περνάει εξετάσεις κάθε μέρα. Δεν πρέπει να πάψει κανείς να φροντίζει για την ανανέωση αυτής, γιατί τότε είναι που ξεκινάει η φθορά της, και συνήθως είναι επίπονη και για τα δύο άτομα. Ένα απλό μήνυμα που δεν απαντήθηκε ποτέ, η ακύρωση μιας φιλικής συνάντησης, η προτίμηση κάποιου άλλου ατόμου έναντι του φίλου μας, πράγματα που εκ πρώτης όψεως φαντάζουν ήσσονος σημασίας. Προς έκπληξή μας όμως, είναι υπέρ-αρκετά να ακυρώσουν μια φιλία ετών, αν επαναλαμβάνονται ανεξέλεγκτα για κάποιο σεβαστό χρονικό διάστημα. Είναι αναγκαίο λοιπόν να φροντίζουμε να απαντάμε ανελλιπώς στα καλέσματα των φίλων μας, προκειμένου να μην διακινδυνεύσουμε την μεταξύ μας σχέση. Διότι στην περίπτωση που συμβεί κάτι τέτοιο είναι πολύ πιθανό η επανάκτηση της φιλίας μας να είναι αδύνατη. Ακόμη κι αν είμαστε διατεθειμένοι να κινήσουμε γη και ουρανό, να πράξουμε τα πάντα για να αποκτήσουμε αυτό που έπρεπε να χάσουμε για να συνειδητοποιήσουμε την αναντικατάστατη αξία του, καμιά φορά δεν είναι αρκετά για να διορθώσουμε τα πλήγματα που ακούσια διαπράξαμε. Επομένως, ας βάλουμε τα δυνατά μας να βρισκόμαστε εκεί σε κάθε μοναδική επίκληση του φίλου μας, διότι αυτό το αίσθημα “κενού” που νιώθουμε όταν αυτός που αγαπούσαμε μας κοιτάξει σαν ξένος είναι καλύτερα να μην το βιώνει κανείς...