Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
Το όνομα μου είναι Νικολέττα και κατάγομαι απο την Ελλάδα. Τρέφω κοινωνικές ανυσηχίες για ποικίλα θέματα. Στο ιστολόγιο μου θύγω προβληματισμούς που δεσπόζουν στην κοινωνίας μας και παραθέτω την άποψή μου απο την δική μου οπτική γωνία των πραγμάτων. Θα χαιρόμουν πολύ αν σχολιάζατε κι εσείς ως αναγνώστες τη θέση μου ωστέ να σχηματίσουμε έναν διάλογο με πληθώρα απόψεων.

Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

Βιώνοντας την καθημερινότητα ενοχικά

Έχετε νιώσει ποτέ "αχάριστοι" με τον εαυτό σας; Έχετε αισθανθεί ότι αν και η πλάση ήταν εξαιρετικά γενναιόδωρη με εσάς, εσείς αρνείστε πεισματικά να εκμεταλλευτείτε τις ξεχωριστές σας ικανότητες και να τις αναπτύξετε σε δεξιότητες; Σας έχει τύχει να παρατηρήσετε μεμονωμένα περιστατικά ατόμων με αθεράπευτες δυσλειτουργίες, οι οποίοι όμως κατάφεραν να βελτιώσουν το βιοτικό τους επίπεδο χάριν του πείσματος και της αγάπης τους για τη ζωή, και αυτομάτως να κατακληστείτε από αισθήματα αγανάκτησης και ντροπής για την δική σας στάση απέναντι στη ζωή;

Λοιπόν, αν δεν ανήκετε στην ομάδα αυτή των ανθρώπων που είναι πεπεισμένοι ότι εκείνοι είναι πάντοτε σωστοί και όλα τα δεινά της ζωής τους οφείλονται σε τρίτους, σίγουρα θα έχετε νιώσει τα προαναφερθέντα συναισθήματα, άλλοι σε μεγαλύτερο και άλλοι σε μικρότερο βαθμό. Το πρόβλημα είναι ότι μας λείπει η θέληση, η όρεξη να μοχθήσουμε για να βελτιωθούμε.

Σαφώς και τα ερεθίσματα που δεχόμαστε από την μέρα που θυμόμαστε τον εαυτό μας διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο σε αυτήν μας την συμπεριφορά. Όταν είναι πλέον ξεκάθαρο ότι οι κοινωνικές διασυνδέσεις υπερτερούν έναντι των πτυχίων στην αγορά εργασίας, ή ο σεβασμός αποκτάται με βάση το τραπεζικό κεφάλαιο, και όταν φαντάζει ουτοπικό να κριθεί κάποιος στην σταδιοδρομία του επί ίσοις όροις με οποιονδήποτε χρειαστεί, τότε το κουράγιο για αυτοβελτίωση και εξέλιξη χάνεται...

Έρχεται όμως μια μέρα, που συνειδητοποιούμε ότι το σημείο που έχουμε φτάσει απέχει κατά πολύ από αυτό που θα μπορούσαμε να πετύχουμε αν εκμεταλλευόμασταν στο έπακρον τις δυνατότητές μας. Και κάπου εκεί ελλοχεύουν οι τύψεις και οι ερινύες για τις χαμένες ευκαιρίες. Το ζητούμενο είναι να αντιληφθούμε το κέρδος που θα αποκομίσουμε από την προσπάθεια για την προσωπική μας βελτίωση. Και υπογραμμίζω την "προσπάθεια", διότι αυτή αρκεί να μας καθησυχάσει μια μέρα ξέροντας ότι όσο λίγα κι αν καταφέραμε εμείς τουλάχιστον προσπαθήσαμε!