Ζήσε την κάθε στιγμή

Είναι αυταπόδεικτο ότι όλοι οι άνθρωποι παγκοσμίως αντιμετωπίζουμε τις προσωπικές μας δυσκολίες, καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Ο καθένας μας επινοεί τρόπους προκειμένου να αντεπεξέλθει στις εν λόγω δυσκολίες με όσο το δυνατόν λιγότερο κόστος.

Ωστόσο, καθώς η ζωή δεν έρχεται με οδηγίες χρήσης, πολλές φορές συνειδητοποιούμε εκ των υστέρων ότι η στάση μας απέναντι στις κρίσιμες στιγμές τις ζωής μας δεν απέβη αποτελεσματική. Αποφασίζουμε λοιπόν να δοκιμάσουμε νέους τρόπους αντιμετώπισης των επερχόμενων δυσκολιών, ευελπιστώντας ότι αυτή τη φορά θα λάβουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Άλλοι άνθρωποι επιλέγουν να εστιάζουν στην θετική όψη των πραγμάτων, ή και ακόμη να δημιουργούν μια τέτοια σε περίπτωση που φαινομενικά δεν υπάρχει κάτι παρήγορο στην όλη κατάσταση. Προτιμούν να σκέφτονται ότι όλα συμβαίνουν για κάποιον λόγο, γεγονός που τους βοηθάει να υπομείνουν την παρούσα δυσχερή κατάσταση που βιώνουν, αναμένοντας κάτι θετικό από την έκβασή της.

Κάποιοι άλλοι με τη σειρά τους, επιχειρούν να υποβαθμίσουν την αντιξοότητα μιας κατάστασης, πιστεύοντας πως αν δουν τα πράγματα θετικότερα, θα βελτιωθούν αυτομάτως. Επιλέγουν να ελαχιστοποιήσουν την αρνητικότητα της κατάστασης, σε βαθμό τέτοιο ώστε να πείσουν τους εαυτούς τους ότι δεν βιώνουν κάτι θλιβερό αλλά κάτι ουδέτερο, ανίκανο να τους προκαλέσει στεναχώρια.

Προσωπικά, συμμερίζομαι την άποψη εκείνων που επιλέγουν να ζήσουν κάθε περίοδο της ζωής τους, είτε αυτή είναι χαρούμενη, είτε είναι θλιβερή. Όταν κάποιος έρχεται αντιμέτωπος με μια δυσκολία, οφείλει να την βιώνει. Οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι η συγκεκριμένη στιγμή της ζωής του είναι δύσκολη και λυπηρή, να νιώσει τα ανάλογα συναισθήματα και να τα εκφράσει ανεμπόδιστα. Μόνο έτσι θα ελευθερώσει από μέσα του την πικρία που όπως είναι φυσικό του έχει προκαλέσει αυτή η άσχημη κατάσταση και θα μπορέσει ανακουφισμένος πλέον να συνεχίσει τη ζωή του. Διότι, σε περίπτωση που δεν επιτρέψει στον εαυτό του να νιώσει και να εκφράσει τα συναισθήματα λύπης που του έχει προκαλέσει μια δυσκολία, θα τα εγκλωβίσει μέσα του και θα τα κουβαλάει μαζί του επ' αόριστο ένα μέρος αυτής της λύπης ακόμη και όταν η δυσκολία αυτή παρέλθει και δώσει τη σειρά της σε μια χαρμόσυνη ή άλλη μια δυσάρεστη κατάσταση. Αυτή ακριβώς η εσώκλειστη λύπη θα του σταθεί εμπόδιο να χαρεί με ένα ευτυχές περιστατικό που θα του συμβεί ή θα επιτείνει την ένταση και την στεναχώρια ενός επερχόμενου άσχημου μαντάτου.

Εν κατακλείδι, οφείλουμε να αποδίδουμε στο κάθε περιστατικό της ζωής μας την σημασία και την έκταση που του αναλογεί. Πρέπει να χαιρόμαστε με τις επιτυχίες και να λυπούμαστε με τις αποτυχίες ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο από όσο τους αναλογούν. Το να εμμένουμε σε ένα άσχημο περιστατικό περισσότερο από όσο χρειάζεται μας στερεί την δυνατότητα να χαρούμε με τα όμορφα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή μας. Επίσης, το να μην σηματοδοτήσουμε καθόλου τις αποτυχίες στη ζωή μας είναι εξίσου επιβλαβές για εμάς, εφόσον δεν δίνουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να αναλογιστεί τι συνέβη ώστε να το αποδεχθεί και να προχωρήσει. 

Να είσαι ο εαυτός σου

Από παιδιά ακούμε τους μεγαλύτερους και σοφότερους να μας συμβουλεύουν να είμαστε πάντα ο εαυτός μας. Φαινομενικά αυτή η παρακίνηση φαντάζει εύκολη υπόθεση, στην πορεία όμως συνειδητοποιούμε ότι αποτελεί μια από τις δυσκολότερες -αν όχι την δυσκολότερη- ευθύνη μας.

Η πρώτη δυσκολία που αντιμετωπίζουμε αφορά το επίπεδο αυτογνωσίας μας. Πώς θα είμαι ο εαυτός μου, αν δεν ξέρω ποιός πραγματικά είμαι; Ο χαρακτήρας μας δεν είναι προκαθορισμένος εκ μενετής. Αντίθετα πλάθεται καθημερινά, εν μέσω των καταστάσεων που βιώνουμε. Με βάση τις εμπειρίες μας αλλάζει και η στάση που έχουμε απέναντι στο κάθετι στο πέρασμα της ζωής μας.

Το να είναι κανείς ο εαυτός του σημαίνει να εκλαμβάνει τη ζωή με τον δικό του μοναδικό τρόπο και να κάνει τις δικές του επιλογές. Με αυτόν τον τρόπο καθένας διαφοροποιείται από τον άλλον και εξελίσσεται σε ιδιαίτερη προσωπικότητα. Και αυτό μας οδηγεί στο ασφαλές συμπέρασμα ότι το να είναι κάποιος ο εαυτός του είναι ένα μοναχικό ταξίδι. Διότι εσύ ως άνθρωπος είσαι το ακριβέστερο δείγμα του εαυτού σου που υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρξει ποτέ. Δεν πρόκειται να συναντήσεις, ούτε καν να ευελπιστείς ότι κάπου υπάρχει κάποιος ακριβώς όπως εσύ. Επομένως, το να είσαι ο εαυτός σου μοιραία σημαίνει να μένεις μόνος σου πολλές φορές και μόνος να υπερασπίζεσαι τις επιλογές σου.

Και αυτό είναι που κάνει την προσπάθεια κάποιου να είναι ο εαυτός του δύσκολη. Πάντα είναι ευκολότερο να κάνεις ότι κάνουν και οι άλλοι. Ο άνθρωπος ως κοινωνικό ον έχει την ανάγκη να αποτελεί μέρος ενός συνόλου. Νιώθει προστατευμένος όταν είναι σε μια ομάδα. Υπάρχουν συγκεκριμένες φοβίες, κοινές για ολόκληρο το ανθρώπινο είδος, όπως το είναι κάποιος μόνος, να κάνει λάθος, να ντροπιαστεί, να αποτύχει. Είναι αδιαμφισβήτητα ευκολότερο και προτιμότερο να ντροπιαστεί μια ολόκληρη ομάδα ατόμων, ή να αποτύχει. Με αυτόν τον τρόπο μοιράζεσαι την ντροπή ή την αποτυχία και με άλλα άτομα, δεν σηκώνεις όλο το βάρος μόνος σου, μετριάζοντας έτσι την λύπη. Όταν όμως επιλέγεις να είσαι ο εαυτός σου, έρχεσαι αντιμέτωπος με όλους αυτές τις φοβίες, τις οποίες θα κληθείς να αντιμετωπίσεις μόνος αν βγουν αληθινές.

Είναι αναγκαίο όμως να νιώθεις κάποιες φορές ότι είσαι μόνος, αφού η ανταμοιβή θα είναι να βρεις τον πραγματικό σου εαυτό, που δόθηκε σε εσένα τον ίδιο και κανέναν άλλον. Το να αποτελείς μέρος μιας ομάδας σίγουρα είναι βολικότερο, ακόμη και ευεργετικό καθώς σε βοηθά να ανακαλύψεις πράγματα για τον εαυτό σου μέσω της επαφής με άλλα άτομα. Όμως όταν η ομάδα αυτή πάψει για κάποιον λόγο να υφίσταται, πρέπει να είσαι ικανός να σταθείς στα πόδια σου και να στηριχθείς στις δικές σου δυνάμεις για να συνεχίσεις.

Να έχεις στον νου σου ότι όλες αυτές οι εξέχουσες προσωπικότητες που έχουν αφήσει ιστορία και αποτελούν παραδείγματα της ανθρωπότητας, ήρθαν αντιμέτωποι με τη μοναξιά στην προσπάθειά τους να παραμείνουν ο εαυτός τους και να μην ενδώσουν στην μάζα. Όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες, αθλητές, επιστήμονες, δεν θα εκπλήρωναν τον σκοπό για τον οποίο ήρθαν στη γη, αν δεν παραμέριζαν τις φοβίες τους και δεν υπέμειναν την μοναξιά του να υπερασπίζονται την διαφορετικότητά τους.

Ακόμη, το να θέτεις ορισμένα άτομα ως πρότυπα είναι απολύτως αποδεκτό και καθοδηγητικό. Αν θαυμάζεις κάποιον για συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του χαρακτήρα του, μπορείς επάξια να τα υιοθετήσεις. Με αυτόν τον τρόπο διαμορφώνεις την προσωπικότητά σου κατά το δοκούν και συνεχώς βελτιώνεσαι. Δεν μιμείσαι κάποιον άλλον, παραμερίζοντας τον εαυτό σου. Αντίθετα πλάθεις τον εαυτό σου με κριτικό τρόπο, επιλέγοντας τα στοιχεία του περιβάλλοντός σου που θεωρείς θετικά και αξιοζήλευτα.

Τέλος, όσο δύσκολος κι αν είναι ο αγώνας που καταβάλει κάποιος να είναι ο εαυτός του, πάντα θα τον ανταμείψει με τον καλύτερο τρόπο. Μόνο έτσι μπορεί κάποιος να είναι σίγουρος ότι οι άνθρωποι που τον περιτριγυρίζουν τον αγαπούν για τον πραγματικό του εαυτό και όχι για το πλασματικό "εγώ" που έχει επιλέξει να βγάζει προς τα έξω. Και πάντα θα επηρεάζεσαι ως ένα βαθμό από τα επικριτικά σχόλια των άλλων σχετικά με τις επιλογές σου. Όμως να μην αφήνεις κανέναν να μπαίνει εμπόδιο στο δρόμο για την ανακάλυψη του εαυτού σου. Γιατί καθένας έρχεται σε αυτόν τον κόσμο για ένα σκοπό, και το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει στην ανθρωπότητα είναι να επιτελέσει αυτόν τον σκοπό, οποιοσδήποτε αν είναι αυτός.

Συμβιβασμός... αρέτη ή αδυναμία;

Από μικροί συνηθίζουμε να κάνουμε όνειρα... Ανακαλύπτοντας τον εαυτό μας προσπαθούμε να τον φανταστούμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο στο μέλλον. Τείνουμε να κλίνουμε σε κάποια από αυτές τις εικασίες του μέλλοντος, την οποία και θέτουμε ως στόχο.

 Ενώ τα χρόνια περνάνε, εμείς έχουμε κατά νου τον στόχο μας, την ιδανική εικόνα του εαυτού μας που ευελπιστούμε επάξια να υλοποιήσουμε μια μέρα. Όμως η συνεχής και αδιάλειπτη προσήλωση σε ένα στόχο απαιτεί θυσίες, σθένος και υπομονή. Προτού φτάσουμε στην κατάσταση την οποία αποσκοπούμε, περνάμε από πολλές άλλες. Στην περίπτωση μάλιστα που ο στόχος μας αργεί να πραγματοποιηθεί, εξοικειωνόμαστε με την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Και τότε είναι που αναρωτιόμαστε αν πραγματικά θέλουμε να αφήσουμε την εκάστοτε κατάσταση μας για να ζήσουμε σε αυτήν που αρχικά επιθυμούσαμε. Πολλές φορές μας τελειώνουν τα ψυχικά αποθέματα για περαιτέρω μόχθο προκειμένου να κάνουμε το όνειρό μας πραγματικότητα. Άλλοτε έχουμε συνηθίσει την τροπή που έχει πάρει η ζωή μας και δηλιάζουμε να επιχειρήσουμε να την αλλάξουμε από φόβο για το άγνωστο. 

Μοιραία λοιπόν καταλήγουμε στον συμβιβασμό... Γνωρίζουμε ότι εμείς αρχικά, διαφορετικά είχαμε ονειρευτεί την καθημερινότητα μας. Εντούτοις, επιλέγουμε να παραμείνουμε στάσιμοι στην εκάστοτε κατάστασή μας. Τελικά πράττουμε το σωστό; 

Αληθεύει ότι τα όνειρα που κάνουμε ποτέ δεν περιλαμβάνουν δυσκολίες και αντιξοότητες. Πρόκειται όμως για απλές εικονοπλασίες του μυαλού μας. Κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι με την υλοποίηση του στόχου μας, η ζωή μας θα ήταν ακριβώς όπως την είχαμε φανταστεί. Μήπως λοιπόν είναι καλύτερα να μην φοράμε παρωπίδες και να συνειδητοποιήσουμε ότι κοιτάζοντας το δέντρο χάνουμε το δάσος; Επιμένουμε να επιτύχουμε κάτι απώτερο και τελικά η ζωή περνάει δίπλα μας χωρίς να το καταλάβουμε. Από την άλλη, τα όνειρα είναι αυτά που μας κρατάνε ζωντανούς... 

Είναι ζωτικής σημασίας να ακολουθούμε τα όνειρά μας, και να ευελπιστούμε ότι με την πραγματοποίησή τους η καθημερινότητα μας θα αλλάξει ριζικά... Όσο ουτοπικό κι αν φαίνεται κάτι τέτοιο. Είναι όμως υψίστης σημασίας να διακατεχόμαστε από οξυδέρκεια και ευπροσαρμοστικότητα. Πρέπει να βλέπουμε κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων και να μην θέτουμε μια παιδική επιθυμία οδηγό της ζωής μας. Να ζυγιάζουμε τα δεδομένα και να κρίνουμε υπεύθυνα αν αξίζει να ρισκάρουμε όσα έχουμε καταφέρει μέχρι στιγμής για κάτι που φαντάζει καλύτερο στο μυαλό μας. Αξιολογώντας τους εν λόγω παράγοντες μπορούμε με μεγαλύτερη ασφάλεια να συνεχίσουμε να προσπαθούμε για τον αρχικό μας στόχο ή να αλλάξουμε κατεύθυνση και στόχους με βάση τα νέα δεδομένα. Ώστε να μην κοιτάξουμε μια μέρα πίσω στον χρόνο και περίλυπα να συνειδητοποιήσουμε ότι τα πιο παραγωγικά μας χρόνια πέρασαν κι εμείς δεν χαρήκαμε ούτε μια στιγμή τους.

Η γαλήνη μετά την τρικυμία...

   Συχνά οι άνθρωποι κάνουν λόγο για την αποπνικτική ηρεμία που επικρατεί πριν από το ξέσπασμα μιας μεγάλης μπόρας, τόσο σε κυριολεκτικό όσο και σε μεταφορικό επίπεδο. Αυτή την απόκοσμη ησυχία που προμηνύει την μεγάλη αναταραχή που έπεται. Ο άνθρωπος όταν βιώνει αυτήν την κατάσταση, διακατέχεται από συναισθήματα άγχους, φόβου, δέους για το τι μαίνεται να ακολουθήσει. Αυτό που αποσιωπάται συνήθως είναι η ηρεμία που αφήνει η μπόρα στο πέρασμά της.

Αφού επέλθει η δυσμενής κατάσταση που μας υποβλήθηκε, μένουμε να αντικρίζουμε ό,τι άφησε όρθιο στο πέρασμά της. Συνήθως η ηρεμία που ακολουθεί την μπόρα είναι ευχάριστη. Δίνει στο άτομο τη δυνατότητα να συλλογιστεί αυτό που μόλις βίωσε και αφού το κατανοήσει εις βάθος να ανασυγκροτηθεί. Ανάλογα με την έκβαση της μπόρας το άτομο ενδέχεται να απολαμβάνει την εν λόγω ηρεμία ή να ασφυκτιά στον κλοιό της. Πιο συγκεκριμένα, αν η μπόρα μας άφησε γεμάτους ερωτηματικά ή άλλαξε άρδην τα δεδομένα που είχαμε πρωτίστως, το πιθανότερο είναι μετά το πέρασμά της να αναπολούμε την προτεραία μας κατάσταση και να αδυνατούμε να συμβιβαστούμε με την τωρινή. Στην περίπτωση όμως που η μπόρα ήταν αναμενόμενη και η εμφάνισή της λειτούργησε λυτρωτικά για εμάς, ξεδιαλύνοντας το τοπίο και αίροντας την πλάνη μέσα στην οποία μπορεί να ζούσαμε, η επερχόμενη ηρεμία είναι επιθυμητή και ευχόμαστε να μην τελείωνε πότε, καθώς είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε τον κόσμο όπως πραγματικά είναι, και δεν τρέφουμε ψευδαισθήσεις.

  

Όπως και να 'χει, όσο κατάλληλα προετοιμασμένοι κι αν είμαστε για το μέλλον, είναι αδύνατον να αποφύγουμε τις τρικυμίες στη ζωή μας. Το σπουδαίο είναι να έχουμε πλήρη επίγνωση όσον αφορά τις δοκιμασίες που βιώνουμε και να εξοικειωνόμαστε εγκαίρως με τα νέα δεδομένα, βάσει των οποίων καλούμαστε να συνεχίσουμε την πορεία μας.