Συμβιβασμός... αρέτη ή αδυναμία;

Από μικροί συνηθίζουμε να κάνουμε όνειρα... Ανακαλύπτοντας τον εαυτό μας προσπαθούμε να τον φανταστούμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο στο μέλλον. Τείνουμε να κλίνουμε σε κάποια από αυτές τις εικασίες του μέλλοντος, την οποία και θέτουμε ως στόχο.

 Ενώ τα χρόνια περνάνε, εμείς έχουμε κατά νου τον στόχο μας, την ιδανική εικόνα του εαυτού μας που ευελπιστούμε επάξια να υλοποιήσουμε μια μέρα. Όμως η συνεχής και αδιάλειπτη προσήλωση σε ένα στόχο απαιτεί θυσίες, σθένος και υπομονή. Προτού φτάσουμε στην κατάσταση την οποία αποσκοπούμε, περνάμε από πολλές άλλες. Στην περίπτωση μάλιστα που ο στόχος μας αργεί να πραγματοποιηθεί, εξοικειωνόμαστε με την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Και τότε είναι που αναρωτιόμαστε αν πραγματικά θέλουμε να αφήσουμε την εκάστοτε κατάσταση μας για να ζήσουμε σε αυτήν που αρχικά επιθυμούσαμε. Πολλές φορές μας τελειώνουν τα ψυχικά αποθέματα για περαιτέρω μόχθο προκειμένου να κάνουμε το όνειρό μας πραγματικότητα. Άλλοτε έχουμε συνηθίσει την τροπή που έχει πάρει η ζωή μας και δηλιάζουμε να επιχειρήσουμε να την αλλάξουμε από φόβο για το άγνωστο. 

Μοιραία λοιπόν καταλήγουμε στον συμβιβασμό... Γνωρίζουμε ότι εμείς αρχικά, διαφορετικά είχαμε ονειρευτεί την καθημερινότητα μας. Εντούτοις, επιλέγουμε να παραμείνουμε στάσιμοι στην εκάστοτε κατάστασή μας. Τελικά πράττουμε το σωστό; 

Αληθεύει ότι τα όνειρα που κάνουμε ποτέ δεν περιλαμβάνουν δυσκολίες και αντιξοότητες. Πρόκειται όμως για απλές εικονοπλασίες του μυαλού μας. Κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι με την υλοποίηση του στόχου μας, η ζωή μας θα ήταν ακριβώς όπως την είχαμε φανταστεί. Μήπως λοιπόν είναι καλύτερα να μην φοράμε παρωπίδες και να συνειδητοποιήσουμε ότι κοιτάζοντας το δέντρο χάνουμε το δάσος; Επιμένουμε να επιτύχουμε κάτι απώτερο και τελικά η ζωή περνάει δίπλα μας χωρίς να το καταλάβουμε. Από την άλλη, τα όνειρα είναι αυτά που μας κρατάνε ζωντανούς... 

Είναι ζωτικής σημασίας να ακολουθούμε τα όνειρά μας, και να ευελπιστούμε ότι με την πραγματοποίησή τους η καθημερινότητα μας θα αλλάξει ριζικά... Όσο ουτοπικό κι αν φαίνεται κάτι τέτοιο. Είναι όμως υψίστης σημασίας να διακατεχόμαστε από οξυδέρκεια και ευπροσαρμοστικότητα. Πρέπει να βλέπουμε κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων και να μην θέτουμε μια παιδική επιθυμία οδηγό της ζωής μας. Να ζυγιάζουμε τα δεδομένα και να κρίνουμε υπεύθυνα αν αξίζει να ρισκάρουμε όσα έχουμε καταφέρει μέχρι στιγμής για κάτι που φαντάζει καλύτερο στο μυαλό μας. Αξιολογώντας τους εν λόγω παράγοντες μπορούμε με μεγαλύτερη ασφάλεια να συνεχίσουμε να προσπαθούμε για τον αρχικό μας στόχο ή να αλλάξουμε κατεύθυνση και στόχους με βάση τα νέα δεδομένα. Ώστε να μην κοιτάξουμε μια μέρα πίσω στον χρόνο και περίλυπα να συνειδητοποιήσουμε ότι τα πιο παραγωγικά μας χρόνια πέρασαν κι εμείς δεν χαρήκαμε ούτε μια στιγμή τους.