Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
Το όνομα μου είναι Νικολέττα και κατάγομαι απο την Ελλάδα. Τρέφω κοινωνικές ανυσηχίες για ποικίλα θέματα. Στο ιστολόγιο μου θύγω προβληματισμούς που δεσπόζουν στην κοινωνίας μας και παραθέτω την άποψή μου απο την δική μου οπτική γωνία των πραγμάτων. Θα χαιρόμουν πολύ αν σχολιάζατε κι εσείς ως αναγνώστες τη θέση μου ωστέ να σχηματίσουμε έναν διάλογο με πληθώρα απόψεων.

Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

Ζήσε την κάθε στιγμή

Είναι αυταπόδεικτο ότι όλοι οι άνθρωποι παγκοσμίως αντιμετωπίζουμε τις προσωπικές μας δυσκολίες, καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Ο καθένας μας επινοεί τρόπους προκειμένου να αντεπεξέλθει στις εν λόγω δυσκολίες με όσο το δυνατόν λιγότερο κόστος.

Ωστόσο, καθώς η ζωή δεν έρχεται με οδηγίες χρήσης, πολλές φορές συνειδητοποιούμε εκ των υστέρων ότι η στάση μας απέναντι στις κρίσιμες στιγμές τις ζωής μας δεν απέβη αποτελεσματική. Αποφασίζουμε λοιπόν να δοκιμάσουμε νέους τρόπους αντιμετώπισης των επερχόμενων δυσκολιών, ευελπιστώντας ότι αυτή τη φορά θα λάβουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Άλλοι άνθρωποι επιλέγουν να εστιάζουν στην θετική όψη των πραγμάτων, ή και ακόμη να δημιουργούν μια τέτοια σε περίπτωση που φαινομενικά δεν υπάρχει κάτι παρήγορο στην όλη κατάσταση. Προτιμούν να σκέφτονται ότι όλα συμβαίνουν για κάποιον λόγο, γεγονός που τους βοηθάει να υπομείνουν την παρούσα δυσχερή κατάσταση που βιώνουν, αναμένοντας κάτι θετικό από την έκβασή της.

Κάποιοι άλλοι με τη σειρά τους, επιχειρούν να υποβαθμίσουν την αντιξοότητα μιας κατάστασης, πιστεύοντας πως αν δουν τα πράγματα θετικότερα, θα βελτιωθούν αυτομάτως. Επιλέγουν να ελαχιστοποιήσουν την αρνητικότητα της κατάστασης, σε βαθμό τέτοιο ώστε να πείσουν τους εαυτούς τους ότι δεν βιώνουν κάτι θλιβερό αλλά κάτι ουδέτερο, ανίκανο να τους προκαλέσει στεναχώρια.

Προσωπικά, συμμερίζομαι την άποψη εκείνων που επιλέγουν να ζήσουν κάθε περίοδο της ζωής τους, είτε αυτή είναι χαρούμενη, είτε είναι θλιβερή. Όταν κάποιος έρχεται αντιμέτωπος με μια δυσκολία, οφείλει να την βιώνει. Οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι η συγκεκριμένη στιγμή της ζωής του είναι δύσκολη και λυπηρή, να νιώσει τα ανάλογα συναισθήματα και να τα εκφράσει ανεμπόδιστα. Μόνο έτσι θα ελευθερώσει από μέσα του την πικρία που όπως είναι φυσικό του έχει προκαλέσει αυτή η άσχημη κατάσταση και θα μπορέσει ανακουφισμένος πλέον να συνεχίσει τη ζωή του. Διότι, σε περίπτωση που δεν επιτρέψει στον εαυτό του να νιώσει και να εκφράσει τα συναισθήματα λύπης που του έχει προκαλέσει μια δυσκολία, θα τα εγκλωβίσει μέσα του και θα τα κουβαλάει μαζί του επ' αόριστο ένα μέρος αυτής της λύπης ακόμη και όταν η δυσκολία αυτή παρέλθει και δώσει τη σειρά της σε μια χαρμόσυνη ή άλλη μια δυσάρεστη κατάσταση. Αυτή ακριβώς η εσώκλειστη λύπη θα του σταθεί εμπόδιο να χαρεί με ένα ευτυχές περιστατικό που θα του συμβεί ή θα επιτείνει την ένταση και την στεναχώρια ενός επερχόμενου άσχημου μαντάτου.

Εν κατακλείδι, οφείλουμε να αποδίδουμε στο κάθε περιστατικό της ζωής μας την σημασία και την έκταση που του αναλογεί. Πρέπει να χαιρόμαστε με τις επιτυχίες και να λυπούμαστε με τις αποτυχίες ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο από όσο τους αναλογούν. Το να εμμένουμε σε ένα άσχημο περιστατικό περισσότερο από όσο χρειάζεται μας στερεί την δυνατότητα να χαρούμε με τα όμορφα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή μας. Επίσης, το να μην σηματοδοτήσουμε καθόλου τις αποτυχίες στη ζωή μας είναι εξίσου επιβλαβές για εμάς, εφόσον δεν δίνουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να αναλογιστεί τι συνέβη ώστε να το αποδεχθεί και να προχωρήσει. 

Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

Να είσαι ο εαυτός σου

Από παιδιά ακούμε τους μεγαλύτερους και σοφότερους να μας συμβουλεύουν να είμαστε πάντα ο εαυτός μας. Φαινομενικά αυτή η παρακίνηση φαντάζει εύκολη υπόθεση, στην πορεία όμως συνειδητοποιούμε ότι αποτελεί μια από τις δυσκολότερες -αν όχι την δυσκολότερη- ευθύνη μας.

Η πρώτη δυσκολία που αντιμετωπίζουμε αφορά το επίπεδο αυτογνωσίας μας. Πώς θα είμαι ο εαυτός μου, αν δεν ξέρω ποιός πραγματικά είμαι; Ο χαρακτήρας μας δεν είναι προκαθορισμένος εκ μενετής. Αντίθετα πλάθεται καθημερινά, εν μέσω των καταστάσεων που βιώνουμε. Με βάση τις εμπειρίες μας αλλάζει και η στάση που έχουμε απέναντι στο κάθετι στο πέρασμα της ζωής μας.

Το να είναι κανείς ο εαυτός του σημαίνει να εκλαμβάνει τη ζωή με τον δικό του μοναδικό τρόπο και να κάνει τις δικές του επιλογές. Με αυτόν τον τρόπο καθένας διαφοροποιείται από τον άλλον και εξελίσσεται σε ιδιαίτερη προσωπικότητα. Και αυτό μας οδηγεί στο ασφαλές συμπέρασμα ότι το να είναι κάποιος ο εαυτός του είναι ένα μοναχικό ταξίδι. Διότι εσύ ως άνθρωπος είσαι το ακριβέστερο δείγμα του εαυτού σου που υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρξει ποτέ. Δεν πρόκειται να συναντήσεις, ούτε καν να ευελπιστείς ότι κάπου υπάρχει κάποιος ακριβώς όπως εσύ. Επομένως, το να είσαι ο εαυτός σου μοιραία σημαίνει να μένεις μόνος σου πολλές φορές και μόνος να υπερασπίζεσαι τις επιλογές σου.

Και αυτό είναι που κάνει την προσπάθεια κάποιου να είναι ο εαυτός του δύσκολη. Πάντα είναι ευκολότερο να κάνεις ότι κάνουν και οι άλλοι. Ο άνθρωπος ως κοινωνικό ον έχει την ανάγκη να αποτελεί μέρος ενός συνόλου. Νιώθει προστατευμένος όταν είναι σε μια ομάδα. Υπάρχουν συγκεκριμένες φοβίες, κοινές για ολόκληρο το ανθρώπινο είδος, όπως το είναι κάποιος μόνος, να κάνει λάθος, να ντροπιαστεί, να αποτύχει. Είναι αδιαμφισβήτητα ευκολότερο και προτιμότερο να ντροπιαστεί μια ολόκληρη ομάδα ατόμων, ή να αποτύχει. Με αυτόν τον τρόπο μοιράζεσαι την ντροπή ή την αποτυχία και με άλλα άτομα, δεν σηκώνεις όλο το βάρος μόνος σου, μετριάζοντας έτσι την λύπη. Όταν όμως επιλέγεις να είσαι ο εαυτός σου, έρχεσαι αντιμέτωπος με όλους αυτές τις φοβίες, τις οποίες θα κληθείς να αντιμετωπίσεις μόνος αν βγουν αληθινές.

Είναι αναγκαίο όμως να νιώθεις κάποιες φορές ότι είσαι μόνος, αφού η ανταμοιβή θα είναι να βρεις τον πραγματικό σου εαυτό, που δόθηκε σε εσένα τον ίδιο και κανέναν άλλον. Το να αποτελείς μέρος μιας ομάδας σίγουρα είναι βολικότερο, ακόμη και ευεργετικό καθώς σε βοηθά να ανακαλύψεις πράγματα για τον εαυτό σου μέσω της επαφής με άλλα άτομα. Όμως όταν η ομάδα αυτή πάψει για κάποιον λόγο να υφίσταται, πρέπει να είσαι ικανός να σταθείς στα πόδια σου και να στηριχθείς στις δικές σου δυνάμεις για να συνεχίσεις.

Να έχεις στον νου σου ότι όλες αυτές οι εξέχουσες προσωπικότητες που έχουν αφήσει ιστορία και αποτελούν παραδείγματα της ανθρωπότητας, ήρθαν αντιμέτωποι με τη μοναξιά στην προσπάθειά τους να παραμείνουν ο εαυτός τους και να μην ενδώσουν στην μάζα. Όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες, αθλητές, επιστήμονες, δεν θα εκπλήρωναν τον σκοπό για τον οποίο ήρθαν στη γη, αν δεν παραμέριζαν τις φοβίες τους και δεν υπέμειναν την μοναξιά του να υπερασπίζονται την διαφορετικότητά τους.

Ακόμη, το να θέτεις ορισμένα άτομα ως πρότυπα είναι απολύτως αποδεκτό και καθοδηγητικό. Αν θαυμάζεις κάποιον για συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του χαρακτήρα του, μπορείς επάξια να τα υιοθετήσεις. Με αυτόν τον τρόπο διαμορφώνεις την προσωπικότητά σου κατά το δοκούν και συνεχώς βελτιώνεσαι. Δεν μιμείσαι κάποιον άλλον, παραμερίζοντας τον εαυτό σου. Αντίθετα πλάθεις τον εαυτό σου με κριτικό τρόπο, επιλέγοντας τα στοιχεία του περιβάλλοντός σου που θεωρείς θετικά και αξιοζήλευτα.

Τέλος, όσο δύσκολος κι αν είναι ο αγώνας που καταβάλει κάποιος να είναι ο εαυτός του, πάντα θα τον ανταμείψει με τον καλύτερο τρόπο. Μόνο έτσι μπορεί κάποιος να είναι σίγουρος ότι οι άνθρωποι που τον περιτριγυρίζουν τον αγαπούν για τον πραγματικό του εαυτό και όχι για το πλασματικό "εγώ" που έχει επιλέξει να βγάζει προς τα έξω. Και πάντα θα επηρεάζεσαι ως ένα βαθμό από τα επικριτικά σχόλια των άλλων σχετικά με τις επιλογές σου. Όμως να μην αφήνεις κανέναν να μπαίνει εμπόδιο στο δρόμο για την ανακάλυψη του εαυτού σου. Γιατί καθένας έρχεται σε αυτόν τον κόσμο για ένα σκοπό, και το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει στην ανθρωπότητα είναι να επιτελέσει αυτόν τον σκοπό, οποιοσδήποτε αν είναι αυτός.

Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

Συμβιβασμός... αρέτη ή αδυναμία;

Από μικροί συνηθίζουμε να κάνουμε όνειρα... Ανακαλύπτοντας τον εαυτό μας προσπαθούμε να τον φανταστούμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο στο μέλλον. Τείνουμε να κλίνουμε σε κάποια από αυτές τις εικασίες του μέλλοντος, την οποία και θέτουμε ως στόχο.

 Ενώ τα χρόνια περνάνε, εμείς έχουμε κατά νου τον στόχο μας, την ιδανική εικόνα του εαυτού μας που ευελπιστούμε επάξια να υλοποιήσουμε μια μέρα. Όμως η συνεχής και αδιάλειπτη προσήλωση σε ένα στόχο απαιτεί θυσίες, σθένος και υπομονή. Προτού φτάσουμε στην κατάσταση την οποία αποσκοπούμε, περνάμε από πολλές άλλες. Στην περίπτωση μάλιστα που ο στόχος μας αργεί να πραγματοποιηθεί, εξοικειωνόμαστε με την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Και τότε είναι που αναρωτιόμαστε αν πραγματικά θέλουμε να αφήσουμε την εκάστοτε κατάσταση μας για να ζήσουμε σε αυτήν που αρχικά επιθυμούσαμε. Πολλές φορές μας τελειώνουν τα ψυχικά αποθέματα για περαιτέρω μόχθο προκειμένου να κάνουμε το όνειρό μας πραγματικότητα. Άλλοτε έχουμε συνηθίσει την τροπή που έχει πάρει η ζωή μας και δηλιάζουμε να επιχειρήσουμε να την αλλάξουμε από φόβο για το άγνωστο. 

Μοιραία λοιπόν καταλήγουμε στον συμβιβασμό... Γνωρίζουμε ότι εμείς αρχικά, διαφορετικά είχαμε ονειρευτεί την καθημερινότητα μας. Εντούτοις, επιλέγουμε να παραμείνουμε στάσιμοι στην εκάστοτε κατάστασή μας. Τελικά πράττουμε το σωστό; 

Αληθεύει ότι τα όνειρα που κάνουμε ποτέ δεν περιλαμβάνουν δυσκολίες και αντιξοότητες. Πρόκειται όμως για απλές εικονοπλασίες του μυαλού μας. Κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι με την υλοποίηση του στόχου μας, η ζωή μας θα ήταν ακριβώς όπως την είχαμε φανταστεί. Μήπως λοιπόν είναι καλύτερα να μην φοράμε παρωπίδες και να συνειδητοποιήσουμε ότι κοιτάζοντας το δέντρο χάνουμε το δάσος; Επιμένουμε να επιτύχουμε κάτι απώτερο και τελικά η ζωή περνάει δίπλα μας χωρίς να το καταλάβουμε. Από την άλλη, τα όνειρα είναι αυτά που μας κρατάνε ζωντανούς... 

Είναι ζωτικής σημασίας να ακολουθούμε τα όνειρά μας, και να ευελπιστούμε ότι με την πραγματοποίησή τους η καθημερινότητα μας θα αλλάξει ριζικά... Όσο ουτοπικό κι αν φαίνεται κάτι τέτοιο. Είναι όμως υψίστης σημασίας να διακατεχόμαστε από οξυδέρκεια και ευπροσαρμοστικότητα. Πρέπει να βλέπουμε κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων και να μην θέτουμε μια παιδική επιθυμία οδηγό της ζωής μας. Να ζυγιάζουμε τα δεδομένα και να κρίνουμε υπεύθυνα αν αξίζει να ρισκάρουμε όσα έχουμε καταφέρει μέχρι στιγμής για κάτι που φαντάζει καλύτερο στο μυαλό μας. Αξιολογώντας τους εν λόγω παράγοντες μπορούμε με μεγαλύτερη ασφάλεια να συνεχίσουμε να προσπαθούμε για τον αρχικό μας στόχο ή να αλλάξουμε κατεύθυνση και στόχους με βάση τα νέα δεδομένα. Ώστε να μην κοιτάξουμε μια μέρα πίσω στον χρόνο και περίλυπα να συνειδητοποιήσουμε ότι τα πιο παραγωγικά μας χρόνια πέρασαν κι εμείς δεν χαρήκαμε ούτε μια στιγμή τους.

Κυριακή 16 Ιουνίου 2013

Η γαλήνη μετά την τρικυμία...

   Συχνά οι άνθρωποι κάνουν λόγο για την αποπνικτική ηρεμία που επικρατεί πριν από το ξέσπασμα μιας μεγάλης μπόρας, τόσο σε κυριολεκτικό όσο και σε μεταφορικό επίπεδο. Αυτή την απόκοσμη ησυχία που προμηνύει την μεγάλη αναταραχή που έπεται. Ο άνθρωπος όταν βιώνει αυτήν την κατάσταση, διακατέχεται από συναισθήματα άγχους, φόβου, δέους για το τι μαίνεται να ακολουθήσει. Αυτό που αποσιωπάται συνήθως είναι η ηρεμία που αφήνει η μπόρα στο πέρασμά της.

Αφού επέλθει η δυσμενής κατάσταση που μας υποβλήθηκε, μένουμε να αντικρίζουμε ό,τι άφησε όρθιο στο πέρασμά της. Συνήθως η ηρεμία που ακολουθεί την μπόρα είναι ευχάριστη. Δίνει στο άτομο τη δυνατότητα να συλλογιστεί αυτό που μόλις βίωσε και αφού το κατανοήσει εις βάθος να ανασυγκροτηθεί. Ανάλογα με την έκβαση της μπόρας το άτομο ενδέχεται να απολαμβάνει την εν λόγω ηρεμία ή να ασφυκτιά στον κλοιό της. Πιο συγκεκριμένα, αν η μπόρα μας άφησε γεμάτους ερωτηματικά ή άλλαξε άρδην τα δεδομένα που είχαμε πρωτίστως, το πιθανότερο είναι μετά το πέρασμά της να αναπολούμε την προτεραία μας κατάσταση και να αδυνατούμε να συμβιβαστούμε με την τωρινή. Στην περίπτωση όμως που η μπόρα ήταν αναμενόμενη και η εμφάνισή της λειτούργησε λυτρωτικά για εμάς, ξεδιαλύνοντας το τοπίο και αίροντας την πλάνη μέσα στην οποία μπορεί να ζούσαμε, η επερχόμενη ηρεμία είναι επιθυμητή και ευχόμαστε να μην τελείωνε πότε, καθώς είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε τον κόσμο όπως πραγματικά είναι, και δεν τρέφουμε ψευδαισθήσεις.
  
Όπως και να 'χει, όσο κατάλληλα προετοιμασμένοι κι αν είμαστε για το μέλλον, είναι αδύνατον να αποφύγουμε τις τρικυμίες στη ζωή μας. Το σπουδαίο είναι να έχουμε πλήρη επίγνωση όσον αφορά τις δοκιμασίες που βιώνουμε και να εξοικειωνόμαστε εγκαίρως με τα νέα δεδομένα, βάσει των οποίων καλούμαστε να συνεχίσουμε την πορεία μας.

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012

Όταν οι εχθροί μεταμφιέζονται σε φίλους...

Από ένα σημείο και έπειτα παρατηρείς διαφορές στη συμπεριφορά των ατόμων του περιγύρου σου και τότε είναι που συνειδητοποιείς ότι οι συμβουλές και οι ενέργειες ορισμένων δεν αποσκοπούν στην παροχή αρωγής προς εσένα. Αντιθέτως, ο απώτερος σκοπός τους είναι η υποβάθμισή σου, είτε κοινωνική είτε ψυχολογική και η κάθε είδους υπονόμευσή σου. Η πρώτη σου αντίδραση είναι να τοποθετήσεις τον εαυτό σου σε άρνηση. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να παραδεχθείς ότι οι επιλογές των φίλων σου αποδεικνύονται λανθασμένες. Ακόμη, είσαι πεπεισμένος πως αυτά τα άτομα είναι το στήριγμα σου και χωρίς την παρουσία τους θα γίνεις ευάλωτος και απροστάτευτος. Η αλήθεια είναι, πως η παρουσία τους είναι αυτή που σε τοποθετεί στην επικίνδυνη θέση να πληγωθείς και να ζημιωθείς ποικιλοτρόπως. Μόλις τους αποκόψεις από τη ζωή σου θα είσαι και πάλι ασφαλής. Όχι μόνο επειδή απομάκρυνες αυτούς που τίποτα άλλο παρά το κακό σου ήθελαν και είχαν επιδέξια κατορθώσει να εισβάλουν στο στενό σου περιβάλλον χωρίς να τους αντιληφθείς, αλλά και γιατί θα καταλάβεις ότι μπορείς κάλλιστα να ορθοποδήσεις χωρίς την υποτιθέμενη βοήθεια των προτεραίων φίλων σου και να πάρεις την ζωή στα χέρια σου χωρίς να νιώθεις εξαρτημένος από κανέναν. Αφότου θα έχεις απαλλαγεί από τους δήθεν φίλους σου θα μπορέσεις να αφοσιωθείς σε εκείνους που πραγματικά ήταν στο πλευρό σου εξ αρχής και νοιάζονταν για το καλό σου. Ακόμα θα είσαι διαθέσιμος για νέες φιλίες, οι οποίες με την σειρά τους θα αποδείξουν αν αξίζουν καθώς περνάει ο καιρός. Δυστυχώς, μια πρόσφατη προδοσία από άτομα υπεράνω πάσι υποψίας μας καθιστά καχύποπτους και πολλές φορές επιλέγουμε την απομόνωση ή ισοπεδώνουμε όλο το ανθρώπινο είδος ως ανάξιο να αγαπήσει και να δημιουργήσει ανιδιοτελείς δεσμούς φιλίας. Δεν πρέπει να πέσουμε σε αυτήν την παγίδα. Είναι άδικο για τα άτομα που ούτε καν σαν ιδέα δεν πέρασε απ' το μυαλό τους να μας βλάψουν. Το ιδανικό είναι να συνεχίσουμε να εμπιστευόμαστε εκείνους που κρίνουμε ότι παραμένουν κοντά μας από ενδιαφέρον και οι προθέσεις τους είναι καλοπροαίρετες, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι μόνο λίγοι είναι αυτοί που πραγματικά θα μας σταθούν ως το τέλος.

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

Δεν μπορείς να τους ευχαριστήσεις όλους

Με αφορμή πρόσφατη έκρηξη μίσους και φθόνου που ξέσπασε εναντίον μου σε ανύποπτο χρόνο, άνευ προφανούς λόγου και αιτίας αποφάσισα να αφιερώσω χρόνο αναλογιζόμενη τις παραμέτρους που ενδεχομένως οδήγησαν σε αυτό το περιστατικό. Υπάρχουν λοιπόν στιγμές στη ζωή μας που βρισκόμαστε σε σταυροδρόμια, και αναγκαζόμαστε να λάβουμε αποφάσεις που θα καθορίσουν την μετέπειτα πορεία, τόσο τη δική μας όσο και αυτών που εμπλέκονται στις αποφάσεις αυτές. Η έως τώρα εμπειρία μου, μου έχει διδάξει πως οι εκάστοτε επιλογές μας από άλλους επιδοκιμάζονται και από άλλους κατακρίνονται αντίστοιχα. Εξαιρετικά σπάνια μια απόφασή μας θα γίνει πλήρως αποδεκτή από τους πάντες. Για αυτούς που είναι λίγο παραπάνω συναισθηματικοί και επιθυμούν να διατηρούν καλές σχέσεις με όλους θα είναι δύσκολο να έρθουν αντιμέτωποι με το γεγονός ότι είναι φύσης αδύνατον όλοι να διάκεινται ευνοϊκά απέναντί τους. Με ποιο κριτήριο λοιπόν πρέπει αυτοί να παίρνουν αποφάσεις; Με βάση ποιες θα βρουν τους περισσότερους αποδέκτες; Ή μήπως ποιες θα εγκρίνουν τα πλέον σημαντικά από τα άτομα του περίγυρού τους; Η απάντηση είναι όχι και πάλι όχι. Αυτό που είναι ανάγκη να έχουμε πάντα στο μυαλό μας είναι ότι οι προσωπικές μας αποφάσεις αφορούν την δική μας ζωή και μόνο! Πρέπει αποφασιστικά να ακολουθούμε τον δρόμο που φαντάζει σε εμάς ο κατάλληλος και που συμφωνεί με τις ηθικές μας αξίες, ακόμη κι αν αυτός θεωρείται λανθασμένος από τους περισσότερους. Εξάλλου, αν κάποια απόφασή μας αποδειχθεί στην πορεία καταστροφική, τα άτομα από τα οποία πιθανώς να είχαμε επηρεαστεί δεν θα φέρουν καμία ευθύνη, γιατί εμείς οι ίδιοι, ως νοήμονα όντα, είμαστε υπεύθυνοι για το πως θα διαμορφώσουμε τη ζωή μας. Το ζητούμενο είναι τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας πρώτα, και έπειτα με όλους τους άλλους. Και αυτό θα το πετύχουμε αν αποφασίζουμε εμείς για τον εαυτό μας και δεν εναποθέτουμε το μέλλον μας στην κρίση του καθενός.

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Πιστεύεις στη ζωή μετά τον έρωτα;

Όλοι όσοι βιώνουν το τέλος μιας "αγάπης", είτε αυτό ήταν αναμενόμενο είτε αναπάντεχο, έρχονται αντιμέτωποι με αυτήν τη μια και μοναδική ερώτηση που βασάνιζε κάθε άνθρωπο ανέκαθεν. Και δεν είναι άλλη από τα διαχρονικά ερωτήματα τύπου: "Και τώρα; Πώς θα ζήσω χωρίς το έτερόν μου ήμισυ; Θα μπορέσω να ξαναγελάσω μακριά του; Θα βρω κάποιον να με κάνει τόσο χαρούμενη όσο αυτός;" Εν ολίγοις, υπάρχει ζωή μετά τον μεγάλο μου έρωτα; Απορίας άξιον είναι η βεβαιότητα του καθενός πως η τέουσα σχέση του ήταν και ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής του και δεν πρόκειται να νιώσει παρόμοια συναισθήματα ποτέ ξανά. Τόσο μεγάλα λόγια για κάτι που απεδείχθη τόσο τρωτό με το πέρασμα του χρόνου. Τότε είναι που κάνει το άτομο τα πρώτα του βήματα στον φιλοσοφικό λογισμό, και έχει την εντύπωση πως με αποφθέγματα αφηρημένου περιεχομένου θα μετριάσει την θλίψη του και θα βρει απαντήσεις στα αναρίθμητα ερωτήματα σχετικά τόσο με τους παράγοντες που οδήγησαν στη συντέλεια της σχέσης του όσο και στις νέες βάσεις με τις οποίες πρέπει από τούδε και στο εξής να οργανώσει τη σκέψη του για να προχωρήσει τη ζωή του. Αυτό που δεν αντιλαμβάνεται κανείς είναι ότι αν ένα πράγμα είναι σίγουρο για τη ζωή αυτό είναι πως συνεχίζεται, ούτε σταματάει ούτε παύει προσωρινά. Η ζωή μας συνεχίζεται ενώ εμείς κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να βρούμε ένα τρόπο να την συνεχίσουμε. Ώσπου μια μέρα αντιλαμβανόμαστε ότι καταφέραμε δια μαγείας να επιζήσουμε μακριά από τον "έρωτά" μας χωρίς να ξέρουμε την ακριβή μέθοδο που μας βοήθησε να το πετύχουμε. Κι αυτό γιατί δεν κάναμε απολύτως τίποτα, η ζωή αυτή καθ' αυτή είναι "ρυθμισμένη" να συνεχίζεται από μόνη της. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μην δυσχεραίνουμε το έργο της αυτό με το να σταματήσουμε να βασανίζουμε το μυαλό μας με την αγωνία ότι δεν θα ξεπεράσουμε την πρόσφατη απώλεια ενός ατόμου από την καθημερινότητά μας ποτέ. Όσο ιδανική κι αν φαντάζει μια σχέση στα μάτια μας, για να τελείωσε σημαίνει πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Εμμένοντας σε μια υπόθεση που ανήκει ολοκληρωτικά στο παρελθόν χάνουμε το παρόν μας και απομακρυνόμαστε από το μέλλον μας. Σίγουρα τα καλύτερα έπονται και είναι καιρός να μάθουμε να αντιλαμβανόμαστε και να αποδεχόμαστε το τέλος κάθε περιόδου της ζωής μας, έχοντας πάντα στο μυαλό μας ότι δεν σταματάει πουθενά, ούτε έχει κανείς τη δυνατότητα να πάρει μαζί του τη ζωή μας φεύγοντας από αυτήν...