Όταν οι εχθροί μεταμφιέζονται σε φίλους...

Από ένα σημείο και έπειτα παρατηρείς διαφορές στη συμπεριφορά των ατόμων του περιγύρου σου και τότε είναι που συνειδητοποιείς ότι οι συμβουλές και οι ενέργειες ορισμένων δεν αποσκοπούν στην παροχή αρωγής προς εσένα. Αντιθέτως, ο απώτερος σκοπός τους είναι η υποβάθμισή σου, είτε κοινωνική είτε ψυχολογική και η κάθε είδους υπονόμευσή σου. Η πρώτη σου αντίδραση είναι να τοποθετήσεις τον εαυτό σου σε άρνηση. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να παραδεχθείς ότι οι επιλογές των φίλων σου αποδεικνύονται λανθασμένες. Ακόμη, είσαι πεπεισμένος πως αυτά τα άτομα είναι το στήριγμα σου και χωρίς την παρουσία τους θα γίνεις ευάλωτος και απροστάτευτος. Η αλήθεια είναι, πως η παρουσία τους είναι αυτή που σε τοποθετεί στην επικίνδυνη θέση να πληγωθείς και να ζημιωθείς ποικιλοτρόπως. Μόλις τους αποκόψεις από τη ζωή σου θα είσαι και πάλι ασφαλής. Όχι μόνο επειδή απομάκρυνες αυτούς που τίποτα άλλο παρά το κακό σου ήθελαν και είχαν επιδέξια κατορθώσει να εισβάλουν στο στενό σου περιβάλλον χωρίς να τους αντιληφθείς, αλλά και γιατί θα καταλάβεις ότι μπορείς κάλλιστα να ορθοποδήσεις χωρίς την υποτιθέμενη βοήθεια των προτεραίων φίλων σου και να πάρεις την ζωή στα χέρια σου χωρίς να νιώθεις εξαρτημένος από κανέναν. Αφότου θα έχεις απαλλαγεί από τους δήθεν φίλους σου θα μπορέσεις να αφοσιωθείς σε εκείνους που πραγματικά ήταν στο πλευρό σου εξ αρχής και νοιάζονταν για το καλό σου. Ακόμα θα είσαι διαθέσιμος για νέες φιλίες, οι οποίες με την σειρά τους θα αποδείξουν αν αξίζουν καθώς περνάει ο καιρός. Δυστυχώς, μια πρόσφατη προδοσία από άτομα υπεράνω πάσι υποψίας μας καθιστά καχύποπτους και πολλές φορές επιλέγουμε την απομόνωση ή ισοπεδώνουμε όλο το ανθρώπινο είδος ως ανάξιο να αγαπήσει και να δημιουργήσει ανιδιοτελείς δεσμούς φιλίας. Δεν πρέπει να πέσουμε σε αυτήν την παγίδα. Είναι άδικο για τα άτομα που ούτε καν σαν ιδέα δεν πέρασε απ' το μυαλό τους να μας βλάψουν. Το ιδανικό είναι να συνεχίσουμε να εμπιστευόμαστε εκείνους που κρίνουμε ότι παραμένουν κοντά μας από ενδιαφέρον και οι προθέσεις τους είναι καλοπροαίρετες, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι μόνο λίγοι είναι αυτοί που πραγματικά θα μας σταθούν ως το τέλος.

Δεν μπορείς να τους ευχαριστήσεις όλους

Με αφορμή πρόσφατη έκρηξη μίσους και φθόνου που ξέσπασε εναντίον μου σε ανύποπτο χρόνο, άνευ προφανούς λόγου και αιτίας αποφάσισα να αφιερώσω χρόνο αναλογιζόμενη τις παραμέτρους που ενδεχομένως οδήγησαν σε αυτό το περιστατικό. Υπάρχουν λοιπόν στιγμές στη ζωή μας που βρισκόμαστε σε σταυροδρόμια, και αναγκαζόμαστε να λάβουμε αποφάσεις που θα καθορίσουν την μετέπειτα πορεία, τόσο τη δική μας όσο και αυτών που εμπλέκονται στις αποφάσεις αυτές. Η έως τώρα εμπειρία μου, μου έχει διδάξει πως οι εκάστοτε επιλογές μας από άλλους επιδοκιμάζονται και από άλλους κατακρίνονται αντίστοιχα. Εξαιρετικά σπάνια μια απόφασή μας θα γίνει πλήρως αποδεκτή από τους πάντες. Για αυτούς που είναι λίγο παραπάνω συναισθηματικοί και επιθυμούν να διατηρούν καλές σχέσεις με όλους θα είναι δύσκολο να έρθουν αντιμέτωποι με το γεγονός ότι είναι φύσης αδύνατον όλοι να διάκεινται ευνοϊκά απέναντί τους. Με ποιο κριτήριο λοιπόν πρέπει αυτοί να παίρνουν αποφάσεις; Με βάση ποιες θα βρουν τους περισσότερους αποδέκτες; Ή μήπως ποιες θα εγκρίνουν τα πλέον σημαντικά από τα άτομα του περίγυρού τους; Η απάντηση είναι όχι και πάλι όχι. Αυτό που είναι ανάγκη να έχουμε πάντα στο μυαλό μας είναι ότι οι προσωπικές μας αποφάσεις αφορούν την δική μας ζωή και μόνο! Πρέπει αποφασιστικά να ακολουθούμε τον δρόμο που φαντάζει σε εμάς ο κατάλληλος και που συμφωνεί με τις ηθικές μας αξίες, ακόμη κι αν αυτός θεωρείται λανθασμένος από τους περισσότερους. Εξάλλου, αν κάποια απόφασή μας αποδειχθεί στην πορεία καταστροφική, τα άτομα από τα οποία πιθανώς να είχαμε επηρεαστεί δεν θα φέρουν καμία ευθύνη, γιατί εμείς οι ίδιοι, ως νοήμονα όντα, είμαστε υπεύθυνοι για το πως θα διαμορφώσουμε τη ζωή μας. Το ζητούμενο είναι τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας πρώτα, και έπειτα με όλους τους άλλους. Και αυτό θα το πετύχουμε αν αποφασίζουμε εμείς για τον εαυτό μας και δεν εναποθέτουμε το μέλλον μας στην κρίση του καθενός.

Πιστεύεις στη ζωή μετά τον έρωτα;

Όλοι όσοι βιώνουν το τέλος μιας "αγάπης", είτε αυτό ήταν αναμενόμενο είτε αναπάντεχο, έρχονται αντιμέτωποι με αυτήν τη μια και μοναδική ερώτηση που βασάνιζε κάθε άνθρωπο ανέκαθεν. Και δεν είναι άλλη από τα διαχρονικά ερωτήματα τύπου: "Και τώρα; Πώς θα ζήσω χωρίς το έτερόν μου ήμισυ; Θα μπορέσω να ξαναγελάσω μακριά του; Θα βρω κάποιον να με κάνει τόσο χαρούμενη όσο αυτός;" Εν ολίγοις, υπάρχει ζωή μετά τον μεγάλο μου έρωτα; Απορίας άξιον είναι η βεβαιότητα του καθενός πως η τέουσα σχέση του ήταν και ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής του και δεν πρόκειται να νιώσει παρόμοια συναισθήματα ποτέ ξανά. Τόσο μεγάλα λόγια για κάτι που απεδείχθη τόσο τρωτό με το πέρασμα του χρόνου. Τότε είναι που κάνει το άτομο τα πρώτα του βήματα στον φιλοσοφικό λογισμό, και έχει την εντύπωση πως με αποφθέγματα αφηρημένου περιεχομένου θα μετριάσει την θλίψη του και θα βρει απαντήσεις στα αναρίθμητα ερωτήματα σχετικά τόσο με τους παράγοντες που οδήγησαν στη συντέλεια της σχέσης του όσο και στις νέες βάσεις με τις οποίες πρέπει από τούδε και στο εξής να οργανώσει τη σκέψη του για να προχωρήσει τη ζωή του. Αυτό που δεν αντιλαμβάνεται κανείς είναι ότι αν ένα πράγμα είναι σίγουρο για τη ζωή αυτό είναι πως συνεχίζεται, ούτε σταματάει ούτε παύει προσωρινά. Η ζωή μας συνεχίζεται ενώ εμείς κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να βρούμε ένα τρόπο να την συνεχίσουμε. Ώσπου μια μέρα αντιλαμβανόμαστε ότι καταφέραμε δια μαγείας να επιζήσουμε μακριά από τον "έρωτά" μας χωρίς να ξέρουμε την ακριβή μέθοδο που μας βοήθησε να το πετύχουμε. Κι αυτό γιατί δεν κάναμε απολύτως τίποτα, η ζωή αυτή καθ' αυτή είναι "ρυθμισμένη" να συνεχίζεται από μόνη της. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μην δυσχεραίνουμε το έργο της αυτό με το να σταματήσουμε να βασανίζουμε το μυαλό μας με την αγωνία ότι δεν θα ξεπεράσουμε την πρόσφατη απώλεια ενός ατόμου από την καθημερινότητά μας ποτέ. Όσο ιδανική κι αν φαντάζει μια σχέση στα μάτια μας, για να τελείωσε σημαίνει πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Εμμένοντας σε μια υπόθεση που ανήκει ολοκληρωτικά στο παρελθόν χάνουμε το παρόν μας και απομακρυνόμαστε από το μέλλον μας. Σίγουρα τα καλύτερα έπονται και είναι καιρός να μάθουμε να αντιλαμβανόμαστε και να αποδεχόμαστε το τέλος κάθε περιόδου της ζωής μας, έχοντας πάντα στο μυαλό μας ότι δεν σταματάει πουθενά, ούτε έχει κανείς τη δυνατότητα να πάρει μαζί του τη ζωή μας φεύγοντας από αυτήν...

Φιλία, τι δύσκολο πράγμα...

Όλοι οι άνθρωποι αποδίδουν μεγάλη σημασία στην οικοδόμηση μιας καλής φιλίας. Σύνηθες όμως είναι το λάθος να επαναπαύονται μόλις κατορθώσουν να αποκτήσουν μια τέτοια. Η έως τώρα εμπειρία μου, μου έχει διδάξει ότι η φιλία περνάει εξετάσεις κάθε μέρα. Δεν πρέπει να πάψει κανείς να φροντίζει για την ανανέωση αυτής, γιατί τότε είναι που ξεκινάει η φθορά της, και συνήθως είναι επίπονη και για τα δύο άτομα. Ένα απλό μήνυμα που δεν απαντήθηκε ποτέ, η ακύρωση μιας φιλικής συνάντησης, η προτίμηση κάποιου άλλου ατόμου έναντι του φίλου μας, πράγματα που εκ πρώτης όψεως φαντάζουν ήσσονος σημασίας. Προς έκπληξή μας όμως, είναι υπέρ-αρκετά να ακυρώσουν μια φιλία ετών, αν επαναλαμβάνονται ανεξέλεγκτα για κάποιο σεβαστό χρονικό διάστημα. Είναι αναγκαίο λοιπόν να φροντίζουμε να απαντάμε ανελλιπώς στα καλέσματα των φίλων μας, προκειμένου να μην διακινδυνεύσουμε την μεταξύ μας σχέση. Διότι στην περίπτωση που συμβεί κάτι τέτοιο είναι πολύ πιθανό η επανάκτηση της φιλίας μας να είναι αδύνατη. Ακόμη κι αν είμαστε διατεθειμένοι να κινήσουμε γη και ουρανό, να πράξουμε τα πάντα για να αποκτήσουμε αυτό που έπρεπε να χάσουμε για να συνειδητοποιήσουμε την αναντικατάστατη αξία του, καμιά φορά δεν είναι αρκετά για να διορθώσουμε τα πλήγματα που ακούσια διαπράξαμε. Επομένως, ας βάλουμε τα δυνατά μας να βρισκόμαστε εκεί σε κάθε μοναδική επίκληση του φίλου μας, διότι αυτό το αίσθημα “κενού” που νιώθουμε όταν αυτός που αγαπούσαμε μας κοιτάξει σαν ξένος είναι καλύτερα να μην το βιώνει κανείς...

Ο άνθρωπος δεν αλλάζει... ή μήπως όχι;

Πολλοί είναι της άποψης ότι ο άνθρωπος γεννιέται, δεν γίνεται. Πιστεύουν ότι τα χαρακτηριστικά κάποιου διαγράφονται στον χαρακτήρα του από την πρώτη στιγμή εμφάνισής του στον κόσμο και δεν μεταβάλλονται με το πέρασμα του χρόνου.

Η αλήθεια είναι ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να αλλάξει τρόπο συμπεριφοράς ή σκέψης ένα άτομο, κάτι το οποίο εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς όταν κρίνει πως χωλαίνει μια πτυχή του εαυτού του και επιχειρεί να την βελτιώσει. Οι πρώτες προσπάθειες συχνά αποτυγχάνουν, δίδοντάς μας την ψευδαίσθηση πώς ό,τι και αν κάνουμε δεν θα καταφέρουμε να αλλάξουμε τα γονίδια αυτά που κληρονομήσαμε και τα οποία καθορίζουν τον χαρακτήρα μας. Ο απλός κοσμάκης όμως πιστεύει σε μια ρύση που λέει ότι ο επιμένων πάντα νικά, και συνήθως ο κοσμάκης είναι σοφός. Με προσανατολισμένη προσπάθεια και αρκετή εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας, οι πιθανότητες να μην πετύχουμε αυτό που έχουμε κατά νου εκμηδενίζονται!

Είναι εξίσου αδιαμφισβήτητο το γεγονός όμως πως τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του καθενός είναι αδύνατον να αλλάξουν ριζικά. Ο άνθρωπος μεγαλώνοντας ωριμάζει. Διαμορφώνεται ο χαρακτήρας του από τις δυσμενείς κυρίως καταστάσεις που βιώνει. Συνακόλουθα, αλλάζει και η στάση του στο κάθε συμβάν και ο τρόπος που αξιολογεί τα γεγονότα στη ζωή του. Η πείρα όμως της ζωής δεν είναι αρκετή για να μετατρέψει ένα άτομο σε κάτι τελείως διαφορετικό. Ουσιαστικά, με όσες δυσκολίες κι αν έρθει αντιμέτωπος κανείς, δεν αλλάζουν τα χαρακτηριστικά καθε αυτά που συντελούν την προσωπικότητα του. Το μόνο που αλλάζει είναι η αντίδρασή του στα γεγονότα της ζωής του, διότι απλώς του έχουν αναπτυχθεί αμυντικοί μηχανισμοί ώστε να εξέρχεται καίριος από το κάθε συμβάν και να μην κατακερματίζεται όπως συμβαίνει συνήθως κατά την ευάλωτη, πρώιμη, εφηβική ηλικία.

Εξ' ολοκλήρου νέα χαρακτηριστικά όμως δεν εμφανίζονται από ένα σημείο κι έπειτα, ούτε απαλείφονται τα ήδη υπάρχοντα. Υπάρχει το ενδεχόμενο βέβαια κάποια σημεία του εαυτού μας να τα ανακαλύψουμε αργότερα, μιας και η αναζήτηση του πραγματικού "εγώ" μας δεν σταματάει πότε...

"Προσποίηση"... Αναγκαίο κακό;

Όλοι μας συμβουλεύουν να είμαστε ο εαυτός μας. Αφού τον γνωρίσουμε καλά και μάθουμε τα σημεία που ξεχωρίζει αλλά και τα σημεία στα οποία χωλαίνει, να μην νιώθουμε καμία ντροπή γι αυτόν και να τον υποστηρίζουμε με δυναμισμό. Να λέμε αυτό που αισθανόμαστε, και να είμαστε σε όλες μας τις συναναστροφές ειλικρινείς. Έτσι θα κατορθώσουμε να κερδίσουμε τον σεβασμό και την αγάπη των άλλων...

Ωραίες οι θεωρίες, στην πράξη όμως τα πράγματα περιπλέκονται και παίρνουν πολλές φορές τελείως διαφορετική ροπή. Πώς θα αντιδρούσες στην ζωγραφιά του πεντάχρονου παιδιού σου, η οποία απεικονίζει ένα τετράγωνο καφέ σπιτάκι στο κέντρο και έναν κίτρινο ήλιο στην πάνω αριστερή γωνία; Είναι κάτι που τόσο εσύ ο ίδιος, όσο και όλα τα υπόλοιπα παιδιά που είχαν στην διάθεσή τους τα απαραίτητα για να ζωγραφίσουν, έχουν κατασκευάσει. Με απάθεια, λοιπόν; Με συγκαταβατικότητα; Ή με ξέφρενο ενθουσιασμό και έκπληξη, μιμούμενος την αντίδραση των δικών σου γονέων; Μα πώς αλλιώς θα χαροποιήσεις αυτό το παιδάκι, θα το κάνεις να αισθανθεί ότι κάνει τα πρώτα αναγνωρίσιμα βήματά του στον κόσμο και θα του δώσεις ώθηση να συνεχίσει; Όποιος κι αν είναι ο σκοπός, η προσποίηση δεν παύει να 'ναι... προσποίηση.

Πώς θα αντιδρούσες στο άκουσμα της πρώτης, απλοϊκής μελωδίας κάποιου αρχάριου μουσικού; Στο τραπέζι που κάνει προς τιμήν σου κάποιος φίλος; Στα δώρα που σου προσφέρουν οι δικοί σου άνθρωποι; Αφού σου έχουν ανιστορήσει τις συνομιλίες με τρίτους για την ανταλλαγή απόψεων, την μακρόχρονη αναζήτηση για το εκάστοτε δώρο, την κουραστική περισυλλογή για να καταλήξουν στην συγκεκριμένη επιλογή και εν τέλη την γνώμη σου για το πώς σου φαίνεται; Μπορεί να είναι μακράν κατώτερο των προσδοκιών σου και της αισθητικής σου. Παρόλα αυτά εσύ καλείσαι να προσποιηθείς ευγνωμοσύνη και να πεις ψέματα ότι αδιαμφισβήτητα θα το χαρείς. Αν υποθέσουμε ότι είσαι ο ειλικρινής εαυτός σου εκείνη τη στιγμή, αυτός που επιζητούν όλοι να βλέπουν από εσένα, οι συνέπειες θα είναι μάλλον καταστροφικές. Ο δωρητής θα πληγωθεί, θα σε χαρακτηρίσει αχάριστο και πέραν του ότι δεν πρόκειται να αφιερώσει ξανά τον προσωπικό του χρόνο για να σε ευχαριστήσει, υπάρχει περίπτωση να κλονιστεί σημαντικά η μεταξύ σας σχέση και να μην επιστρέψει ποτέ στην προτεραία κατάσταση.

Καταλήγουμε ότι η προσποίηση πολλές φορές είναι όχι απλώς αναγκαία, αλλά και σωτήρια! Πρέπει να διακρίνουμε τις περιπτώσεις στις οποίες οφείλουμε να είμαστε αληθινοί, και αυτές στις οποίες λίγη δόση ψεύδους μάλλον θα μας ωφελήσει, αφού θα μας απαλλάξει από σίγουρους μπελάδες...

Βιώνοντας την καθημερινότητα ενοχικά

Έχετε νιώσει ποτέ "αχάριστοι" με τον εαυτό σας; Έχετε αισθανθεί ότι αν και η πλάση ήταν εξαιρετικά γενναιόδωρη με εσάς, εσείς αρνείστε πεισματικά να εκμεταλλευτείτε τις ξεχωριστές σας ικανότητες και να τις αναπτύξετε σε δεξιότητες; Σας έχει τύχει να παρατηρήσετε μεμονωμένα περιστατικά ατόμων με αθεράπευτες δυσλειτουργίες, οι οποίοι όμως κατάφεραν να βελτιώσουν το βιοτικό τους επίπεδο χάριν του πείσματος και της αγάπης τους για τη ζωή, και αυτομάτως να κατακληστείτε από αισθήματα αγανάκτησης και ντροπής για την δική σας στάση απέναντι στη ζωή;

Λοιπόν, αν δεν ανήκετε στην ομάδα αυτή των ανθρώπων που είναι πεπεισμένοι ότι εκείνοι είναι πάντοτε σωστοί και όλα τα δεινά της ζωής τους οφείλονται σε τρίτους, σίγουρα θα έχετε νιώσει τα προαναφερθέντα συναισθήματα, άλλοι σε μεγαλύτερο και άλλοι σε μικρότερο βαθμό. Το πρόβλημα είναι ότι μας λείπει η θέληση, η όρεξη να μοχθήσουμε για να βελτιωθούμε.

Σαφώς και τα ερεθίσματα που δεχόμαστε από την μέρα που θυμόμαστε τον εαυτό μας διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο σε αυτήν μας την συμπεριφορά. Όταν είναι πλέον ξεκάθαρο ότι οι κοινωνικές διασυνδέσεις υπερτερούν έναντι των πτυχίων στην αγορά εργασίας, ή ο σεβασμός αποκτάται με βάση το τραπεζικό κεφάλαιο, και όταν φαντάζει ουτοπικό να κριθεί κάποιος στην σταδιοδρομία του επί ίσοις όροις με οποιονδήποτε χρειαστεί, τότε το κουράγιο για αυτοβελτίωση και εξέλιξη χάνεται...

Έρχεται όμως μια μέρα, που συνειδητοποιούμε ότι το σημείο που έχουμε φτάσει απέχει κατά πολύ από αυτό που θα μπορούσαμε να πετύχουμε αν εκμεταλλευόμασταν στο έπακρον τις δυνατότητές μας. Και κάπου εκεί ελλοχεύουν οι τύψεις και οι ερινύες για τις χαμένες ευκαιρίες. Το ζητούμενο είναι να αντιληφθούμε το κέρδος που θα αποκομίσουμε από την προσπάθεια για την προσωπική μας βελτίωση. Και υπογραμμίζω την "προσπάθεια", διότι αυτή αρκεί να μας καθησυχάσει μια μέρα ξέροντας ότι όσο λίγα κι αν καταφέραμε εμείς τουλάχιστον προσπαθήσαμε!