"Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες"

Χρησιμοποιώντας αυτήν την φράση σε κάποια του επιστολή έμεινε στην ιστορία ο Βολτέρος, ένας από τους μεγαλύτερους διαφωτιστές. 'Αραγε, πόσο ανώτερο μπορεί να ήταν το πνεύμα αυτού του ανθρώπου, συγκρινόμενο όχι απλώς με τους σύγχρονούς του, αλλά και με τους σημερινούς "παλαίμαχους" της ελευθερίας έκφρασης του λόγου; Ας πάρουμε για παράδειγμα μια φιλική συζήτηση πολιτικού περιεχομένου. Όσοι έχουν εμπλακεί ή έστω παρακολουθήσει μια, θα έχουν διαπιστώσει ότι ο κάθε συνομιλητής παραμένει αδιάλλακτος στη θέση του, χωρίς να αφήνει στους οπαδούς πεποιθήσεων διαφορετικών των δικών του να παραθέσουν τις απόψεις τους ώστε να προβληματιστεί ο ίδιος και να σκεφτεί αν πραγματικά οι μέχρι τώρα αντιλήψεις του είναι ορθές ή λανθασμένες. Ακούγοντας όλες τις πλευρές ενός θέματος, διατυπωμένες με απόλυτη σαφήνεια και ειλικρίνεια, επιτυγχάνεται ένας υγιής και ουσιώδης διάλογος, του οποίου ο σκοπός δεν είναι άλλος από την αναζήτηση της αλήθειας. Μήπως όμως δεν είναι αυτή η πρόθεση όλων των ομιλητών; Μήπως κάποιοι διάλογοι εξυπηρετούν άλλου είδους ανάγκες, όπως την μονόπλευρη παρουσίαση ενός θέματος, αποσκοπώντας στην απόκρυψη της άλλης πτυχής των πραγμάτων;