Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
Το όνομα μου είναι Νικολέττα και κατάγομαι απο την Ελλάδα. Τρέφω κοινωνικές ανυσηχίες για ποικίλα θέματα. Στο ιστολόγιο μου θύγω προβληματισμούς που δεσπόζουν στην κοινωνίας μας και παραθέτω την άποψή μου απο την δική μου οπτική γωνία των πραγμάτων. Θα χαιρόμουν πολύ αν σχολιάζατε κι εσείς ως αναγνώστες τη θέση μου ωστέ να σχηματίσουμε έναν διάλογο με πληθώρα απόψεων.

Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Ο άνθρωπος δεν αλλάζει... ή μήπως όχι;

Πολλοί είναι της άποψης ότι ο άνθρωπος γεννιέται, δεν γίνεται. Πιστεύουν ότι τα χαρακτηριστικά κάποιου διαγράφονται στον χαρακτήρα του από την πρώτη στιγμή εμφάνισής του στον κόσμο και δεν μεταβάλλονται με το πέρασμα του χρόνου.

Η αλήθεια είναι ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να αλλάξει τρόπο συμπεριφοράς ή σκέψης ένα άτομο, κάτι το οποίο εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς όταν κρίνει πως χωλαίνει μια πτυχή του εαυτού του και επιχειρεί να την βελτιώσει. Οι πρώτες προσπάθειες συχνά αποτυγχάνουν, δίδοντάς μας την ψευδαίσθηση πώς ό,τι και αν κάνουμε δεν θα καταφέρουμε να αλλάξουμε τα γονίδια αυτά που κληρονομήσαμε και τα οποία καθορίζουν τον χαρακτήρα μας. Ο απλός κοσμάκης όμως πιστεύει σε μια ρύση που λέει ότι ο επιμένων πάντα νικά, και συνήθως ο κοσμάκης είναι σοφός. Με προσανατολισμένη προσπάθεια και αρκετή εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας, οι πιθανότητες να μην πετύχουμε αυτό που έχουμε κατά νου εκμηδενίζονται!

Είναι εξίσου αδιαμφισβήτητο το γεγονός όμως πως τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του καθενός είναι αδύνατον να αλλάξουν ριζικά. Ο άνθρωπος μεγαλώνοντας ωριμάζει. Διαμορφώνεται ο χαρακτήρας του από τις δυσμενείς κυρίως καταστάσεις που βιώνει. Συνακόλουθα, αλλάζει και η στάση του στο κάθε συμβάν και ο τρόπος που αξιολογεί τα γεγονότα στη ζωή του. Η πείρα όμως της ζωής δεν είναι αρκετή για να μετατρέψει ένα άτομο σε κάτι τελείως διαφορετικό. Ουσιαστικά, με όσες δυσκολίες κι αν έρθει αντιμέτωπος κανείς, δεν αλλάζουν τα χαρακτηριστικά καθε αυτά που συντελούν την προσωπικότητα του. Το μόνο που αλλάζει είναι η αντίδρασή του στα γεγονότα της ζωής του, διότι απλώς του έχουν αναπτυχθεί αμυντικοί μηχανισμοί ώστε να εξέρχεται καίριος από το κάθε συμβάν και να μην κατακερματίζεται όπως συμβαίνει συνήθως κατά την ευάλωτη, πρώιμη, εφηβική ηλικία.

Εξ' ολοκλήρου νέα χαρακτηριστικά όμως δεν εμφανίζονται από ένα σημείο κι έπειτα, ούτε απαλείφονται τα ήδη υπάρχοντα. Υπάρχει το ενδεχόμενο βέβαια κάποια σημεία του εαυτού μας να τα ανακαλύψουμε αργότερα, μιας και η αναζήτηση του πραγματικού "εγώ" μας δεν σταματάει πότε...

Κυριακή 6 Μαΐου 2012

"Προσποίηση"... Αναγκαίο κακό;

Όλοι μας συμβουλεύουν να είμαστε ο εαυτός μας. Αφού τον γνωρίσουμε καλά και μάθουμε τα σημεία που ξεχωρίζει αλλά και τα σημεία στα οποία χωλαίνει, να μην νιώθουμε καμία ντροπή γι αυτόν και να τον υποστηρίζουμε με δυναμισμό. Να λέμε αυτό που αισθανόμαστε, και να είμαστε σε όλες μας τις συναναστροφές ειλικρινείς. Έτσι θα κατορθώσουμε να κερδίσουμε τον σεβασμό και την αγάπη των άλλων...

Ωραίες οι θεωρίες, στην πράξη όμως τα πράγματα περιπλέκονται και παίρνουν πολλές φορές τελείως διαφορετική ροπή. Πώς θα αντιδρούσες στην ζωγραφιά του πεντάχρονου παιδιού σου, η οποία απεικονίζει ένα τετράγωνο καφέ σπιτάκι στο κέντρο και έναν κίτρινο ήλιο στην πάνω αριστερή γωνία; Είναι κάτι που τόσο εσύ ο ίδιος, όσο και όλα τα υπόλοιπα παιδιά που είχαν στην διάθεσή τους τα απαραίτητα για να ζωγραφίσουν, έχουν κατασκευάσει. Με απάθεια, λοιπόν; Με συγκαταβατικότητα; Ή με ξέφρενο ενθουσιασμό και έκπληξη, μιμούμενος την αντίδραση των δικών σου γονέων; Μα πώς αλλιώς θα χαροποιήσεις αυτό το παιδάκι, θα το κάνεις να αισθανθεί ότι κάνει τα πρώτα αναγνωρίσιμα βήματά του στον κόσμο και θα του δώσεις ώθηση να συνεχίσει; Όποιος κι αν είναι ο σκοπός, η προσποίηση δεν παύει να 'ναι... προσποίηση.

Πώς θα αντιδρούσες στο άκουσμα της πρώτης, απλοϊκής μελωδίας κάποιου αρχάριου μουσικού; Στο τραπέζι που κάνει προς τιμήν σου κάποιος φίλος; Στα δώρα που σου προσφέρουν οι δικοί σου άνθρωποι; Αφού σου έχουν ανιστορήσει τις συνομιλίες με τρίτους για την ανταλλαγή απόψεων, την μακρόχρονη αναζήτηση για το εκάστοτε δώρο, την κουραστική περισυλλογή για να καταλήξουν στην συγκεκριμένη επιλογή και εν τέλη την γνώμη σου για το πώς σου φαίνεται; Μπορεί να είναι μακράν κατώτερο των προσδοκιών σου και της αισθητικής σου. Παρόλα αυτά εσύ καλείσαι να προσποιηθείς ευγνωμοσύνη και να πεις ψέματα ότι αδιαμφισβήτητα θα το χαρείς. Αν υποθέσουμε ότι είσαι ο ειλικρινής εαυτός σου εκείνη τη στιγμή, αυτός που επιζητούν όλοι να βλέπουν από εσένα, οι συνέπειες θα είναι μάλλον καταστροφικές. Ο δωρητής θα πληγωθεί, θα σε χαρακτηρίσει αχάριστο και πέραν του ότι δεν πρόκειται να αφιερώσει ξανά τον προσωπικό του χρόνο για να σε ευχαριστήσει, υπάρχει περίπτωση να κλονιστεί σημαντικά η μεταξύ σας σχέση και να μην επιστρέψει ποτέ στην προτεραία κατάσταση.

Καταλήγουμε ότι η προσποίηση πολλές φορές είναι όχι απλώς αναγκαία, αλλά και σωτήρια! Πρέπει να διακρίνουμε τις περιπτώσεις στις οποίες οφείλουμε να είμαστε αληθινοί, και αυτές στις οποίες λίγη δόση ψεύδους μάλλον θα μας ωφελήσει, αφού θα μας απαλλάξει από σίγουρους μπελάδες...